در یک گردهمایی که به مناسبت پنجمین سالگرد زندانی شدن هفت مدیر بهائی، روز دوشنبه در شهر واشنگتن دی سی برگزار شد، سخنرانان اظهار داشتند که وضعیّت این هفت زندانی بهائی به وضوح انعکاسی از سرکوب تمامی اقلیت‌های مذهبی در ایران امروز است.
تامس املیا
تامس املیا دستیار معاون وزیر در دفتر دموکراسی، حقوق بشر و کار وزارت امور خارجه ایالت متحدۀ آمریکا، روز ۱۶ اردیبهشت (۶ می) در محل بنیاد صلح کارنگی، در اشاره به دولت ایران و سیاست‌های حقوق بشری آن گفت: «این دولتی است که اهل سنت را از عبادت منع می‌کند، صوفیان را شلاق می‌زند و زرتشتیان را بی دلیل، فقط به خاطر هویتشان، بازداشت می‌کند. این دولتی است که به کلیساهای خانگی حمله می‌کند و رهبران مسیحی را به خاطر فعالیت‌هایشان دستگیر می‌کند، یهودیان را به شدت مورد تبعیض قرار می‌دهد و اموال گروه‌های مذهبی مختلف را توقیف می‌سازد. بنا بر این، مشکلات و مصائب این هفت زن و مرد بهائی، در حالی که نمادی است از آنچه بر جامعه بهایی ایران می‌گذرد، یادآور وضعیت دشوار بسیاری از جوامع دینی ایران و سراسر جهان نیز هست.»
کاترینا لانتوس سویت، رئیس کمیسیون آزادی‌های بین‌المللی دینی آمریکا گفت: «پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ هیچ گروهی در ایران از آزار و اذیت در امان نبوده است. » وی با اشاره به گزارش سالانه این کمیسیون که هفته قبل منتشر شده و از ایران به دلیل سرکوب گسترده آزادی‌های دینی انتقاد کرده است، افزود: «افرادی از هر یک جوامع دینی، به خاطر سیاست‌های سرکوبگرانه تهران آسیب دیده‌اند، اما هیچ گروهی بیش از بهائیان رنج نکشیده است. احکام زندان این هفت مدیر بهائی نشان می‌دهد که دولت، افراد را به جرم اینکه جرأت کرده‌اند بهائی باشند، مجازات می‌کند.»
دکتر سوت اظهار داشت: «به بیان ساده‌تر، حکومت مذهبی ایران با تمام قوا می‌کوشد تا یک جامعۀ دینی – متشکل از ۳۰۰۰۰۰ نفر– را از زندگی در صلح و آرامش باز دارد. چرا؟ چون این جامعه به خود جرات داده تا از تعالیمی پیروی می‌کند که با اصول اعتقادی حکومت متفاوت است.»
رکسانا صابری، خبرنگار آمریکایی، که در سال ۱۳۸۸ (۲۰۰۹) به اتهام جاسوسی توسط دولت دستگیر شده و سه هفته از دوران حبس خود را در زندان اوین با مهوش ثابت و فریبا کما آبادی در یک سلول گذرانده بود، در بارۀ آن دوران می‌گوید که این دو نفر به او آموختند چگونه در مقابل سختی‌ها روحیۀ مثبت خود را حفظ کند.
«آنها از هر روز خود در زندان بهترین استفاده را می‌کردند. به طور مثال چون سالن ورزشی وجود نداشت در سلول خود نرمش می‌کردند. در مورد کتاب‌هایی که اجازه داشتند بخوانند به بحث و گفتگو می‌پرداختند و از من خواسته بودند تا به آنها زبان انگلیسی آموزش دهم. مثبت نگری آنها به دیگر زنان در بند نیز منتقل می‌شد و به آنها کمک می‌کرد تا روحیۀ خود را تقویت کنند. در بند زنان این حرف بر سر زبان‌ها بود که اگر خوش شانس باشی با بهایی‌ها هم اتاق می‌شوی چون آنها به تو کمک می‌کنند تا روحیه‌ات را به دست آوری و روزهای سخت را سریع‌تر بگذرانی».
هنگامی که خانم صابری از زندانبانان خود به تنفر و بیزاری رسیده بود از خانم‌های بهایی سوال می‌کند که چه طور حتی نسبت به مأمورانی که آنها را دستگیر کرده‌اند چنین موضع مثبتی دارند. او جواب آنها را چنین نقل قول کرد :
«ما از آنها متنفر نیستیم. آنها را می‌بخشیم. ما به عشق و محبت نسبت به همه انسان‌ها، حتی کسانی که در حق ما بدی کرده‌اند، معتقدیم. نمی‌خواهیم مثل آنها شویم و امیدواریم که خداوند ما را کمک کند تا راه بهتری به آنها نشان دهیم.»
کن باور، منشی جامعه بهایی ایالات متحده، جزئیات شرایطی را که این هفت نفر در زندان با آن مواجه هستند، به تفصیل توضیح داد «امشب ما به این هفت نفر نشان خواهیم داد که از یاد نرفته‌اند».
این مراسم به وسیله راین ویلسن بازیگر سینما که خود از اعضای جامعه بهایی است اداره شد و پوشش رسانه‌ای گسترده‌ای را به خود جلب کرد از جمله در شبکه سی ان ان، واشنگتن پست، خبرگزاری فرانسه و ایران فوکوس، بازتاب داشت.
این برنامه به طور کامل ضبط ویدئویی شده است و از طریق این لینک قابل تماشا است.