موجی از حمایت و نگرانی بين‌المللی پيرامون گرفتاری هفت مدیر بهائی ایران – و وضعیت دیگر زندانیان عقیدتی در ایران – حاصل مراسم ويژه‌ای بود که در سراسر جهان به مناسبت پنجمین سال گرد دستگیری این بهائیان برگزار شد.
طی یک دورۀ ۱۰ روزه در ماه اردیبهشت (مه)، در همۀ قارات، به عنوان بخشی از کمپین «پنج سال بیدادگری»، بیانیه‌هایی حاوی تقاضای آزادی فوری این هفت نفر، از سوی مقامات حکومتی، رهبران دینی، فعالان حقوق بشر و شهروندان عادی صادر شد. در گزارش‌های محلی و ملی نیز اخباری از اين کمپین جهانی منتشر شد.
دیان علائی، نمایندۀ جامعۀ جهانی بهائی در سازمان ملل متحد در ژنو، گفت: «امید ما آن است که حکومت ایران به روشنی دريابد که هفت زندانی بهائی که صرفاً برای باورهای دینی‌شان با بی‌عدالتی و بی‌قانونی پنج سال تمام نگه داشته شده‌اند، از ياد نمی‌روند.»
خانم علائی افزود: «امید نهایی ما البته آن است که ایران فوراً این هفت نفر – و همۀ دیگر زندانیان عقیدتی در ایران – را آزاد کند.»
اين کمپین، نشان داد که از نظر رهبران دینی سراسر جهان تا چه حد آزار بهائیان در ایران خلاف وجدان است.
در آفریقای جنوبی، شیخ اچمت صدیق، نایب رئیس شورای قضایی اسلامی ملّی، از یکی از رویدادهای کمپین پنج سال بیدادگری در ۲۵ اردیبهشت (۱۵ مه) برای صحبت دربارۀ آزادی دین از یک دیدگاه اسلامی استفاده کرد. او گفت که چطور تعالیم قرآن از آزادی دینی حمایت می‌کند و افزود که آزار جامعۀ بهائی در ایران کاملاً ناعادلانه است.
در ۲۴ اردیبهشت (۱۴ مه)، حدود ۵۰ رهبر دینی، نمایندۀ تقریباً همۀ جوامع دینی در بریتانیا، در نامه‌ای به وزیر خارجۀ انگلستان، ویلیام هيگ، از او تقاضا کردند از ایران بخواهد که فوراً این هفت نفر را آزاد کند.
از جمله امضاکنندگان نامه روآن ویلیامز، اسقف اعظم پیشین کانتربوری؛ جاناتان ساکس، خاخام اعظم اتحاد جماعت‌های عبرانی کشورهای مشترک‌المنافع؛ و شیخ ابراهیم موگرا، یک معاون دبیر کل شورای اسلامی بریتانیا، بودند.
آنها نوشتند: «ایران همۀ معیارهای قانونی، اخلاقی، روحانی و بشردوستانه را رها کرده و به شکلی روزمره، حقوق بشر شهروندان خود را نقض می‌کند. برای ما به عنوان اهل دین، برخورد حيرت‌آور حکومت با اقلیت‌های دینی کشور موجب نگرانی خاص است.»
و در اوگاندا، شورای بین‌الادیان، همراه جامعۀ بهائی آن کشور، بیانیه‌ای صادر کرد که از ایران می‌خواست به حقوق بشر بنیادی بهائیان ایران احترام گذارد.
جاشوا کیتاکول، دبیر کل شورا، در ۲۵ اردیبهشت (۱۵ مه) در کامپالا گفت: «موارد فاحش نقض حقوق بشر اساسی اقلیت‌های دینی ایران توسط رژیم آن کشور سبب خشم بین‌المللی حکومت‌ها و سازمان‌های اجتماع مدنی و همۀ مردم آزادی‌دوست سراسر جهان شد.»
از جمله دیگر پاسخ‌های برجسته طی روزهای پایانی کمپین به اين‌ها می‌توان اشاره کرد:
نامه‌ای با درخواست «آزادی فوری این هفت نفر» از جانب گروهی از افراد سرشناس هند، از جمله ل.ک. ادوانی، رئیس حزب بهاراتیا جاناتا؛ سلی سُرابجی، دادستان کل پیشین هند؛ امام عمر احمد الیاسی، امام اصلی در سازمان امام‌های مساجد همۀ هندوستان و میلون کوثری، گزارش‌گر ویژۀ پیشین ملل متحد دربارۀ اسکان مناسب.
مجموعه‌ای از بیانیه‌ها نیز از سوی اتریشی‌های برجسته در حمایت از این هفت نفر صادر شد. از جمله بیانیه‌ای از افگنی دونمز، اولین مسلمان انتخاب شده برای مجلس اتریش. او طی این بیانیه گفت: «بهائیان در ایران بخشی از اجتماع و بخشی از فرهنگ ایرانی هستند. آنها نیز باید (همان) حقوقی را داشته باشند که همۀ شهروندان دیگر در ایران دارند.»
هم‌چنین، تامی ریچنتال، یکی از شرکت‌کنندگان در کمپین در ایرلند که از بازماندگان هولوکاست است، طی یک سخنرانی گفت که تبعیض علیه بهائیان ایران متأسفانه او را به یاد آنچه در آلمان نازی بر یهودیان وارد آمد انداخت. آقای ریچنتال در ۲۵ اردیبهشت (۱۵ مه) در دوبلین گفت: «من به خوبی می‌توانم با سختی‌هائی که برای دین بهائی در ایران وجود دارد، هم‌ذات‌پنداری کنم.»
از جمله دیگر اقدامات برجستۀ روزهای آخر کمپین، پیامی ویدیویی از نیکو شریجور، از اعضای سنای هلند و نایب رئیس کمیتۀ ملل متحد برای حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مستقر در ژنو، بود که طی آن گفت: «رهبران جامعۀ بهائی صرفاً به دلیل آن که بهائی هستند بازداشت شده‌اند. این البته یک نقض کامل قوانین حقوق بشر است.»
این کمپین که از ۱۵ تا ۲۵ اردیبهشت (۵ تا ۱۵ مه) جریان داشت، به سرعت از جانب افراد دیگری نیز مورد حمایت قرار گرفت، از جمله از سوی وزیر امور خارجۀ استرالیا، سناتور باب کار، و لوید اکسورثی، وزیر خارجۀ پیشین کانادا، که پیش‌تر دربارۀ آنها گزارش شد.
از جمله برجسته‌ترین موارد ابراز نگرانی بیانیۀ مطبوعاتی مشترک چهار کارشناس حقوق بشر سازمان ملل متحد در ۲۳ اردیبهشت (۱۳ مه) بود که می‌گفت این هفت نفر صرفاً به خاطر باورهای دینی خود نگه داشته شده‌اند و ادامۀ زندانی بودن آنها ناعادلانه و خلاف قانون است و برخورد ایران با اقلیت‌های دینی قوانین بین‌المللی را نقض می‌کند.
شش تن از هفت رهبر بهائی در ۲۵ اردیبهشت ۱۳۸۷ (۱۴ مه ۲۰۰۸) در مجموعه‌ای از یورش‌ها در ساعات اولیۀ صبح در تهران دستگیر شدند. هفتمین عضو گروه دو ماه پیش‌تر در ۱۵ اسفند ۱۳۸۶ (۵ مارس ۲۰۰۸) دستگیر شده بود.
این هفت رهبر بهائی، یعنی بهروز توکلی، وحید تیزفهم، مهوش ثابت، جمال‌الدین خانجانی، سعید رضائی، فریبا کمال‌آبادی و عفیف نعیمی، از زمان دستگیری‌شان با یک روند قضائی کاملاً خدشه‌دار مواجه بوده‌اند و سرانجام به ۲۰ سال زندان محکوم شدند که طولانی‌ترین حکم برای زندانیان عقیدتی کنونی در ایران است.